Wagabunda – mój blog o turystyce » Prowansja

Prowansja – Awinion

On 18 lipca 2017 by podrozewagabundy.pl

Prowansja jeden z najpiękniejszych regionów Europy, który natura obdarzyła: – wspaniałym śródziemnomorskim klimatem sprawiającym, że lata są tutaj gorące i suche, a zimy stosunkowo łagodne,

– cudownymi widokami Lazurowego Wybrzeża,

– niezapomnianymi widokami południowej części Alp Francuskich z ostrymi i postrzępionymi szczytami górskimi rzeźbionymi przez erozję oraz romantycznymi spacerami w głębokich dolinach górskich o wysokich walorach krajobrazowych dodającymi dodatkowego blichtru temu kawałkowi świata. Góry przynoszą pewne zmiany klimatyczne, tak zbawienne dla turystów zmordowanych upałami. W północnej części Prowansji klimat jest surowszy, a temperatury spadają wraz ze wzrostem wysokości. W zimie wiejący wiatr nazywany mistralem dociera nawet do wybrzeża morza Śródziemnego. Na wyżej położonych obszarach, klimat nabiera charakteru alpejskiego,

– jednak Prowansja zupełnie z innych przyczyn słynie na świecie. Są to niewątpliwie smaczne, soczyste dojrzewające w pełnym słońcu owoce, a nade wszystko jest najbardziej znana z źiół prowansalskich, które pokrywają połacie łąk w płaskiej zachodniej części prowincji. Ta typowa dla tego regionu ziołowa mieszanka jest stosowana we wszystkich kuchniach świata. Kuchnia prowansalska jest pyszna i aromatyczna, a gdy posiłek spożywa się na wolnym powietrzu w jednej z wielu prowansalskich restauracji, gdzie dodatkowo dochodzą zapachy wonnych źiół z pobliskich łąk to proszę mi wierzyć, że więcej niczego nie potrzeba do szczęścia. Kuchnia francuska czerpie garściami z przepisów i produktów stosowanych w prowansalskich potrawach.

Avignon, Palais des Papes depuis Tour Philippe le Bel. Źródło: https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a3/Avignon%2C_Palais_des_Papes_depuis_ Tour_Philippe_le_Bel_by_JM_Rosier.jpg/1024px-Avignon%2C_Palais_des_Papes_depuis_Tour_Philippe_le_Bel_by_JM_Rosier.jpg

Zioła prowansalskie to typowa mieszanka źiół pochodzących z tego regionu, a w skład nich wchodzą : rozmaryn, bazylia, tymianek, szałwia lekarska, mięta pieprzowa, cząber ogrodowy, lebiodka (oregano) i majeranek. W kuchniach świata zioła prowansalskie stosowane są prawie do wszystkich potraw: zup, sosów ziołowych, sałatek, twarogów, jaj przy sporządzaniu pieczeni, pieczywa, mięs mielonych, potraw z grilla, serów, ryb i drobiu. Ważną informacją dla diabetyków, osób walczących z nadciśnieniem może być to, że zioła prowansalskie mogą być stosowane zamiast soli. Prowansja jest pachnąca. Prowincja ma duże połowy ryb i owoców morza, które uwielbiam. Ze zmielonych filetów anchois (zwanych także sardelami) i czosnku tradycyjnie robi się pastę Anchöiade do pasty dodaję się oliwę z oliwek, pieprz i odrobinę octu.

Nazwa regionu sięga czasów rzymskich, bowiem Rzymianie nazywali Galię Zaalpejską Prowincja Nostra, co w tłumaczeniu oznacza Nasza Prowincja. Natomiast historia Prowansji jest znacznie starsza. Często była nawiedzania przez wiele wojowniczych plemion (Burgundów, Franków, Wizygotów i innych), które plądrowały i niszczyły te ziemie. Najważniejsze wydarzenia historyczne w dziejach Prowansji to: 934 r. zjednoczenie Górnej i Dolnej Burgundii przez Rudolfa II, w ramach tego państwa Prowansja stała się hrabstwem, od 1032 r. została włączona do Świętego Cesarstwa Rzymskiego, od 1112 r. dostała się pod panowanie dynastii katalońsko – aragońskiej, w 1481 r. połączono Prowansję unią personalną z Francją.

W czasach nam bliższych w 1789 r. do Prowansji dołączono Alpy Górnej Prowansji, Deltę Rodanu (teren bagnisty i miejscami obłożony osadami soli okupują flamingi) i Var. W 1793 r. dołączono hrabstwo Nicei. W latach 1815 – 1860 została przejęta przez Królestwo Sardynii.

Prowansja jest regionem przemysłowo-rolniczym oraz turystyczno- wypoczynkowym do którego goście ściągają z całego świata. Należy do jednostki administracyjnej Prowancja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże.

Prowansja była muzą dla wielu artystów. Opisywali ją: Alphonse Deudet (Listy Mojego Młyna). Lawrence Durrel (Kwintet Awinioński), Peter Mayle (Rok w Prowansji) oraz nasz polski poeta Krzysztof Kamil Baczyński (zginął w 4 dniu Powstania Warszawskiego w sierpniu 1944 r.) napisał wiersz „Na moście w Awinion”. Prowansja była natchnieniem dla malarzy impresjonistów. Tutaj malował mój ulubiony malarz Vincent van Gogh, a także Paul Cèzan, Paul Gauguin, Pablo Picasso.

Awinion – to francuskie miasto przyciąga jak magnez turystów z całego świata i nie tylko swoim pięknym położeniem na lewym brzegu Rodanu, ale także z powodu znajdujących się tutaj zabytków, które umieszczone są na Liście Dziedzictwa Narodowego UNESCO. Jadąc drogą wzdłuż rzeki oba te obiekty są znakomicie widoczne – po prawej stronie monumentalna budowla Pałac Papieski, a po lewej stronie drogi średniowieczny most w Awinionie Pont Saint Bènèzet (Most Benedykta). Są to cenne pamiątki prowansalskiej architektury doby romanizmu.

Miasto Awinion, które pełni rolę centrum kulturalno – turystycznego liczy około 100 000 mieszkańców bardzo życzliwych i miłych dla przybyszów. Na pewno, zaciekawi moich czytelników informacja, że w okolicy miasta znajduje się słynny na cały świat i jeden z największych na świecie ośrodków badań jądrowych – Marcoule. Popularnie Awinion nazywany jest miastem biskupów.

Awinion jest starym miastem, a jego okres prosperity przypada na wiek XIII i XIV, co stało się m.in. za sprawą przeniesienia Stolicy Apostolskiej z Rzymu do Awinionu oraz znakomitemu położeniu geograficznemu, bowiem Awinion leży na szlaku handlowym prowadzącym do portów morza Śródziemnego. Pod koniec wymienionego okresu wielkość i zasobność miasta była porównywalna z Londynem i Paryżem.

Awinioński Pałac Papieski – Palais des Papes – to monstrualna forteca o wysokich murach, masywnych ścianach i wąskich oknach, zupełnie nie przypominająca budowli sakralnych. Stanowiła znakomitą ochronę dla ludności podczas napadów.

Budowę Pałacu Papieskiego rozpoczął w 1334 r. papież Benedykt XII, dawny zakonnik cysterski. To on wybudował pierwszy budynek wokół klasztoru. Rozbudowę obiektu, która trwała ponad 10 lat kontynuował Klemens VI. Ta nowa część pałacu zwana Nowym Pałacem (Neuf Palais) została wybudowana w stylu gotyku płomienistego.

Stary Pałac (Vieux Palais) położony bardzo blisko katedry Notre-Dame-des-Doms jest wybudowany w bardzo surowym i oszczędnym stylu. Zwiedzający z jednej stony odczuwają podziw nad wspaniałą architekturą pałacu, z drugiej – zdziwienie ich budzi skromny wystrój wnętrz obiektu. Wtedy przewodnicy wyjaśniają, że pałac został doszczętnie splądrowany podczas wielkiej rewolucji francuskiej, a następnie nikt się nim nie interesował. Dalsza jego degradacja nastąpiła po 1810 r., bowiem od tego roku pałac spełniał rolę koszar wojskowych. Dopiero w XX wieku rząd francuski postanowił ratować ten najcenniejszy zabytek gotyckiej architektury. W 1969 r. pałac został odrestaurowany.

Pałac w Awinionie był Stolicą Apostolską w latach 1309-1377 rezydowało tu siedmiu papieży. Tutaj przyjeżdżali z wizytami królowie wielu państw. Dla Polaków ten pałac jest bardzo bliski, bo tu w Sali Konsystorzowej wydano zgodę na koronację Władysława Łokietka na króla Polski. W pałacu oprócz uroczystości religijnych odbywały się festyny, spełniał również funkcję sądu.

Przez 68 lat w pałacu zamieszkiwali głównie papieże, tzw. wielkiej schizmy oraz legaci papiescy.

Powołując się na Wikipedię oraz pamiętając nauki wyniesione ze szkoły z lekcji religii i historii wielka schizma – (a także schizma zachodnia, schizma papieska) to okres trwający od 1378 roku do 1417 roku, kiedy to brak zgody kardynałów, kierujących się wyłącznie pobudkami politycznymi, powodował, że do tytułu głowy kościoła katolickiego rościło sobie pretensje dwóch, a nawet trzech papieży jednocześnie. W Awinionie papieże pełnili swoje posłannictwo boże przez 68 lat.

Jeśli będziecie mieli mało czasu na dokładne zwiedzenie obiektu to przede wszystkim trzeba obejrzeć podwórzec, klasztor apartamenty papieskie, kaplice, wystawne komnaty w których ongiś odbywały uroczyste ceremonie, ogrody i tarasy. Jednym z najważniejszych miejsc w pałacu w którym zapadały najważniejsze rady kościoła to Sala Konsystorzowa. Tu znajdują się portrety papieży.

Tuż obok starego pałacu znajduje się katedra Notre-Dame-des-Doms jest to najstarsza budowa sakralna Awinionu. Wznoszono ją przez kilka wieków począwszy od V stulecia, ale obecny romański kształt uzyskała dopiero w XII wieku. W 1859 roku na wieży umieszczono złocony posąg Madonny. Zwiedzając w środku katedrę proszę zwrócić uwagę na oryginalny romański ołtarz z XII wieku oraz grobowce papieży Jana XXII i Benedykta XII, które zostały wykonane w stylu gotyku płomienistego.

Dla zmęczonych lub wygodnych turystów oczekuje zabytkowa kolejka, z okien której można zachwycać się migającymi obrazami i słuchać przewodnika opowiadającego o widzianych obiektach.

W Awinionie znajduje się jeden z najsłynniejszych mostów na świecie i mimo, że jest niedokończony i nie można przejść po nim na drugą stronę Rodanu to wzbudza powszechny zachwyt turystów, którzy obowiązkowo muszą uwiecznić swoją obecność na tym obiekcie wykonując tysiące, a może i więcej zdjęć.

Most Awinioński Point Saint Bènèzet (Most Benedykta) jest mostem pochodzącym ze średniowiecza. Jest to cenny przykład prowansalskiej architektury z okresu romanizmu wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Wśród historyków trwają spory dlaczego most jest niedokończony, jedni uważają, że most nie był nigdy zbudowany do końca, ale tej teorii przeczą zachowane źródła ikonograficzne na których most jest przedstawiony w całości. Innii uważają, że most był zniszczony przez powodzie, z których największa i najbardziej niszczycielska była 1688 roku i po niej most już nigdy nie został odbudowany. Tak więc to wspaniałe budowane w latach 1171-1185 z kamienia średniowieczne dzieło kunsztu budowlanego nie tylko nie odzyskało dawnego blasku, ale ulegało dalszej degradacji. Most pierwotnie miał 22 przęsła i długość 900 m i należał do największych tego typu budowli w średniowieczu.

Najprawdziwsza historia zniszczenia mostu związana jest z napadem Katarów na Awinion i zniszczeniem mostu przez wojska Ludwika VIII. Z dwunastu przęseł do dziś ocalały tylko cztery przęsła wraz z niewielką kapliczką Świętych Mikołaja i Bènèzeta.

Architektura mostu Awiniońskiego jest przepiękna i świadczy o znakomitym opanowaniu tego rzemiosła przez jego twórców, szerokie arkady i sklepienia kolebkowe wewnątrz wszystkich przęseł zachwycają nie tylko znawców tej sztuki, ale nawet turystów, którzy z ta sztuką zetknęli się po raz pierwszy. Filary mostu zostały wykonane z ciosów kamiennych, dodatkowo wzmocniono je z obu stron ostrogami, które bronią przed naporem rzeki i nie dopuszczały do tworzenia się wirów pod filarami. Wysokość mostu ponad poziom rzeki wynosi 14 m, a szerokość 4,9 m. Na moście położony jest bruk, który dodatkowo upiększa ten obiekt.