Barcelona – część II – Parc Güell

Parc Güell w Barcelonie jest niewątpliwie tym miejscem na ziemi gdzie człowiek czuje się tak jakby ktoś go nagle przeniósł w jakiś inny świat.  Świat wymażonej w dzieciństwie baśni, gdzie czujemy się szczęśliwy, radośni, odnosimy się do siebie z wyrozumiałością i życzliwością oraz zapominamy o troskach codziennego życia. Takie odniosłam wrażenie zwiedzając ten cudowny secesyjny barceloński zakątek, a obserwacja znajdujących się tam turystów utwierdziła mnie w przekonaniu, że w tym odczuciu nie byłam osamotniona. 

Do największych atrakcji turystycznych w Barcelonie należy sławny na całym świecie  bajkowy Parc Güell w Barcelonie. Park znajduje się w północno – centralnej części miasta i najłatwiej do niego dojechać autobusem # 24 z Plaça de Catalunya. Park z elementami architektonicznymi obejmuje obszar ok. 20 ha i jest usytuowany w pobliżu tzw. Łysej Góry. Park jest otoczony murem zbudowany z nieregularnych kamieni i prowadzi do niego siedem bram. Moim zdaniem najciekawszym wejściem do parku jest dawna brama wejściowa z kutego żelaza po przekroczeniu której można obejrzeć dwa interesujące pod względem architektonicznym secesyjne pawilony zbudowane w latach 1901 – 1902.

Pomysłodawcą a zarazem fundatorem parku był przemysłowiec kastylijski Eusebi Güell, który inspirowany angielskimi „miastami –  ogrodami” złożył zamówienie u swego przyjaciela Antonio Gaudiego na stworzenie takiego parku dla bogatej barcelońskiej burżuazji.

Budowa Parcu Güel była prowadzona z przerwami w latach 1910 – 1914 i Gaudii nie doprowadził tego projektu do końca, ponieważ pochłonęła go budowa bazyliki Sagrada Familia. Twórca tego cudownego parku zrealizował tylko budowę pięciu budynków, tj. wspomniane już wcześniej dwa budynki przy głównym wejściu do parku i trzy pozostałe znajdujące się w głębi. Od 1906 r. w jednym z nich mieszkał twórca tego obiektu sam Antonio Gaudi aż do momentu kiedy się nie przeniósł na teren budowy bazyliki Sagrada Familia do domu również przez siebie zaprojektowanego i zbudowanego ( ale o tym opowiem w następmym poście poświęconym bazylice Sagrada Familia).

Niewątpliwie wielkie zasługi na powstawanie budowli na terenie parku miał znany barceloński architekt J. M. Jujola.

W latach dwudziestych XX wieku władze Barceloni wykupiły teren Parcu Güell i tworzyły park publiczny, a  tym samym udostępniły go szerokiemu ogółowi i za to należy im się największe uznanie.

Parc Güell utrzymany jest w stylu panującej wówczas secesji.  Na terenie parku znajduje się wiele kolorowych, bajecznych figurek smoków, zwierząt i postaci z mitów. Na głównej bramie wejściowej kutej z żelaza znajdują się dwa medaliony ze słowami „Parc” i „Güell”, które zostały wykonane mozaiką trencadis, którą artysta o bardzo bujnej wyobraźni twórczej z ogromną pasją działania stosował w obiektach znajdujących się w parku. Mozaika trencadis  jest to kataloński styl mozaiki inaczej zwana „pique assitte”, w którym wykorzystywane są potłuczone, połamane kawałki poszkliwionej ceramiki, tj. kubków, talerzy, misek itp.

Parc Güell jest urokliwy także z powodu znajdującej się tam cudownej roślinności wśród której wiją się tajemnicze ścieżki, znajdują się tam romantyczne mostki i ciągi schodów.

Co warto zobaczyć w Parc Güell według Wikipedii (https://pl.wikipedia.org/wiki/Park_G%C3%BCell)  z którą całkowicie się zgadzam to:

• dawną bramę wejściową (bramę główną o której już wcześniej pisałam w tym poście) wraz z przyległymi do niej pawilonami,
• schody wejsciowe do głównego pawilonu. Gaudi umieścił w nich trzy wysepki: pierwszej nadał formę groty, w drugiej węża na tle katalońskiej flagi – symbol mądrości, w trzeciej salamandry – symbol Plutona,
• salę kolumnową (tzw. salę stu kolumn) główny pawilon o wymiarach 86 x 40 m, który miał służyć za targ. Wbrew nazwie sala (dop. A.M.) liczy tylko 86 kolumn o wzorach antycznych, w których wnętrzach są kanały umożliwiające spływ wody z położonego nad pawilonem tarasu. Dach sali ma kształt falisty i ułatwia tym bardziej spływ deszczówki,
• taras nad pawilonem kolumnowym przez architekta był nazywany teatrem greckim. Opasany jest wyjątkowo długą wykładaną mozaiką ławą (świata mierzącą 152 m), która jest jednocześnie gzymsem pawilonu pod nim. Jej szczegółowy opis dopracował Josef Maria Jujol,
• dom w któtym mieszkał Gaudi (Casa – Museu Gaudi) (dop. A.M. zanim się przeprowadził do innego domu również zbudowanego przez siebie w pobliżu bazyliki Sagrada Familia). Mieści się tam teraz muzeum artysty.

Ten cudowny park w typowo secesyjnym stylu, który jednoczesnie szokował i zachwycał ludzi za czasów jego twórcy Gaudiego, budzi także podziw do dzisiaj i jest z przyjemnością odwiedzany przez rzesze turystów z całego swiata. W 1969 r. władze Barcelony uznały park za zabytek i wpisano go do rejestru narodowych dóbr kultury, a od 1984 r. obiekt został umieszczony na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. 

Pisząc o dziełach Antonio Gaudiego nie sposób napisać kim był ich twórca. Ten o niespożytej energii kataloński secesyjny architekt urodził się 25 czerwca 1852 r. w Reus, a zmarł tragicznie 10 czerwca 1926 r. Zasłynął z wyjątkowych i niepowtarzałnych przełomowych obiektów architektonicznych, podziwianych zarówno przez możnych tego świata jak i zwykłych ludzi. Na jego twórczość niewątpliwie miało wpływ zobyte wykształcenie i poznanie tajników prawdziwej wiary chrześcijańskiej w szkole pijarskiej. W 1876 r. przeniósł się wraz z ojcem do Barcelony, w której rozpoczął studia w Esulla Tecina Superior de Arquitecture. Niestety trudności materialne w jakich znalazła się jego rodzina zmusiły go do podjęcia pracy, ale na szczęście w przyszłym wykonywanym przez niego zawodzie. Antonio Gaudi był asystentem wielu znanych i cenionych wówczas architektów w Barcelonie. Tak więc połączył znakomicie naukę w szkole i pracę, przy czym od swoich mistrzów czerpał wiedzę „garściami”. 

Antonio Gaudi już w szkolne zasłynął z nowatorskich pomysłów, a jego prace z zakresu rysunku były na światowym poziomie. W 1878 r. z powodzeniem ukończył szkołę otrzymując dyplom architekta i w tym samym roku podejmuje pracę zawodową. Przejmuje wszystkie zlecenia i projektuje bramy, ogrodzenia, domy itp. nie gardził żadnymi zleceniami.  

Przełom w jego twórczości nastąpił, gdy znany bogaty przemysłowiec kataloński wielbiciel „miast ogrodów” zaproponował mu wykonanie projektu, a następnie  sfinansowanie budowy tego kompleksu. Później ten obiekt został nazwany imieniem sponsora Parc Güella. Gaudi zaprojektował wiele ciekawych obiektów, a wśród nich pawilon i kościół, a także dla kościoła pałac biskupi w Astardze i budynki dla zakonu św. Teresy. Wykonał ponad 20 znaczących w architekturze obiektów. Po 1914 r. całkowicie się poświęcił budowie świątyni Wotywnej Sagrada Familia, w której zgodnie z ostatnią wolą artysty został pochowany.

 

 

 

Źródła:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Park_G%C3%BCell

Przewodnik Pascal „Hiszpania” autorzy: Filip Dutkowski, Jolanta Dutkowska, Zofia Siwak-Sojka i Ludmiła Sojka

Autor:  Alicja Muszyńska